ในการแข่งขันนัดชิงชนะเลิศเอเชียนคัพที่ผ่านมานั้น จะเห็นชัดเจนเลยว่านักเตะตัวจริงทั้งทีมนั้นล้วนแต่เป็นนักเตะญี่ปุ่นที่ค้าแข้งอยู่ในต่างชาติ จนกลายเป็นภาพลักษณ์ขึ้นมาว่าหากหยุดอยู่แค่ลีกในประเทศอย่างเดียวคงไม่ไปไหนแน่ เมื่อความต้องการตัวของพวกเขาสูงขึ้น เอเยนต์ที่ต้องคอยเป็นแมวมองก็เพิ่มขึ้นตาม ลู่ทางเพิ่มอย่างไม่หยุดหย่อน สโมสรที่คัดตัวนักเตะญี่ปุ่นไปฟูมฟักจนได้ดิบได้ดีอย่าง Sint-Truiden ก็มีมูลค่าสูงขึ้น ไม่ว่าจะเป็นทั้งโทมิยาสุหรือคามาดะ ไดอิจิ พวกเขาคือตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี ต้องยกผลประโยชน์นี้ให้กับ GM(คุณทาเทอิชิ ทาคายูกิ)ที่ปูพื้นฐานเอาไว้เป็นอย่างดีในการเฟ้นหานักเตะที่มากความสามารถ

  เมื่อเห็นคากาวะกับนากาจิมะที่มีเรื่องราวดั่งนิทานซินเดอเรลล่า สโมสรชั้นสองในยุโรปหลายแห่งก็เริ่มเคลื่อนไหวในการควานหานักเตะญี่ปุ่นเพื่อลงทุนในอนาคต ทว่าสำหรับแวดวงลูกหนังนั้น เมื่อฝันสลายเมื่อไรมูลค่าของตัวนักเตะคนนั้นก็จะตกต่ำลงทันที เมื่อลองมองย้อนในอดีตที่ผ่านมาแล้ว ปัญหาสำหรับนักเตะญี่ปุ่นนั้นคือ "สโมสรลำดับที่ 2" ที่กลายเป็นกำแพงอันสูงชัน แม้จะเรียกชื่อเสียงที่อีกฟากฝั่งหนึ่งของน้ำทะเลได้ก็ตาม แต่เมื่อได้ย้ายไปสโมสรใหญ่ในลำดับถัดไปนั้น ความสำเร็จกลับไม่ได้ติดตามมาด้วยอย่างน่าประหลาดใจ ตัวอย่างดี ๆ ที่มีให้เห็นก็อย่างเช่นนากามูระ ชุนสุเกะที่ย้ายจาก Reggina มาอยู่กับ Celtic หรือโอกาซากิ ชินจิที่ย้ายจากเยอรมันมาพรีเมียร์ลีกแล้วคว้าแชมป์ได้เลย 
  ในทางกลับกัน คากาวะที่เมื่อมาอยู่กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดนั้นเขาก็ไม่ได้รับตำแหน่งตัวจริงมากนัก ฮอนดะ เคย์สุเกะที่มาอยู่กับเอซีมิลานเขาก็กลายเป็นนักเตะหมายเลข 10 ที่หนักอึ้งในหลาย ๆ ความหมาย

  ในปัจจุบันนี้ญี่ปุ่นยังถูกมองเป็นประเทศที่มีต้นทุนชั้นเลิศ แต่หากยังเทียบกับบราซิล อาร์เจนติน่าแล้วยังห่างชั้นกันคนละขั้ว พวกเขาข้ามน้ำข้ามทะเลสร้างชื่อเสียงอย่างมากมายทั้งในเวทีพรีเมียร์ลีกและลาลีก้า แต่ในท้ายที่สุดแล้ว เมื่อกลายเป็นประเทศส่งออกเช่นนั้น การจะหลีกหนีจากกำแพงประเทศระดับกลางของนักเตะทีมชาติที่อยู่ในจุดสูงสุดนั้นจึงเป็นปัจจัยสำคัญที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เลย

ข่าวโดย คาเบะ คิวามุ