แม้สนามฟุตบอลของอาร์เจนตินาจะมีภาพลักษณ์เรื่องความรุนแรงก็ตาม กระนั้นท่ามกลางเหล่ากองเชียร์ที่มารับชมเกมในสนามนั้นก็มีครอบครัวที่พาลูกหลานตัวเล็ก ๆ มาชมการแข่งขันด้วย สำหรับอาร์เจนตินาซึ่งเป็นประเทศยักษ์ใหญ่ในวงการฟุตบอลนั้น มีหลายครอบครัวที่ความรักที่มีต่อสโมสรฟุตบอลของพ่อจะส่งไปให้ลูกต่อ มีเด็กจำนวนไม่น้อยเลยที่เติบโตมาพร้อมกับได้สัมผัสบรรยากาศในสนามฟุตบอล

  แม้จะมีคนบางส่วนที่รู้สึกว่า "กล้าพาลูกไปยังสถานที่อันตรายแบบนั้นได้นะ" บ้างก็ตาม แต่สำหรับผู้เขียนที่เป็นช่างถ่ายรูปนั้นกลับรู้สึกว่าผู้ที่มารับชมการแข่งขันในสนามนั้นพวกเขารู้ตัวดีว่าควรจะพาลูกหลานไปยังที่ไหนและเมื่อไร

  หากรู้ตำแหน่งและช่วงเวลาที่เหมาะสมในการเดินทางไปกลับล่ะก็ พวกเขาเหล่านั้นก็สามารถหลีกหนีความอันตรายได้ ซึ่งนั่นก็รวมไปถึงการหาที่นั่งในสนามเช่นเดียวกัน พวกเด็ก ๆ ที่ได้ไปดูฟุตบอลร่วมกันกับพ่อแม่นั้น พวกเขาก็เรียนรู้ศาสตร์และศิลป์ในฟุตบอลไปอย่างเป็นธรรมชาติ

  แต่หากดูทิวทัศน์หลังกรอบประตูที่แสนเปี่ยมไปด้วยพลังล่ะก็ คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักที่จะรู้สึกแปลกใจว่าท่ามกลางชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำจะมีลูกเด็กเล็กแดงอยู่ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคำนึงว่าเวลามีแฟน ๆ สายหัวรุนแรงวิ่งกรูลงมาจากที่นั่ง "avalancha(หิมะถล่ม)" แค่ลองนึกภาพตามก็จินตนาการได้ไม่ยากเลยว่าถ้ามีลูกเด็กเล็กแดงโดนคลื่นฝูงชนกดทับเข้าล่ะก็จะได้รับบาดเจ็บขนาดไหน

  แต่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งสิ้น ตามรูปภาพข้างต้น มีการติดตั้งตาข่ายตะแกรงที่มีความแข็งแกร่งสูงจนสามารถเอาเสื้อแจ็คเก็ตมาแขวนเป็นเปลได้เลย มิหนำซ้ำยังได้รับชมเกมจากพื้นที่ด้านบนของสนามด้วย ทำให้สามารถชมการแข่งขันได้อย่างเต็มสองตา นับว่าเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

  แน่นอนว่าการติดตั้งตะแกรงแบบนี้จะบดบังสายตาก็ตาม แต่กระนั้นแฟน ๆ ก็ไม่บ่นอะไรทั้งสิ้นถ้าเป็นการทำเพื่อเด็ก เพราะฉะนั้นความใจดีต่อกลุ่มเด็ก ๆ นั้นก็เป็นภาพลักษณ์ของชาวอาร์เจนติน่าต่อสายตาโลกเลยก็ว่าได้

  แน่นอนว่าไม่ใช่เด็กทุกคนที่อยู่ในโซนหลังตะแกรง ยังมีเด็กอีกส่วนหนึ่งที่อยู่ในที่นั่งปกติพร้อมกับครอบครัวอีกด้วย ซึ่งพวกเขาก็จะนั่งยังพื้นที่ซึ่งเรียกว่า paravalancha ที่มีการติดตั้งอยู่ทั่วอัฐจรรย์ โดยพื้นที่ตรงนี้สามารถป้องกันเหล่ากองเชียร์ที่คิดจะถล่มกันลงไปในสนามได้

  แต่ avalancha นั้น แม้กระทั่งผู้ใหญ่เองถ้าถูกขัดขาก็ล้มระเนระนาดได้ เพราะฉะนั้นเหล่าเด็กที่โตจนสามารถมานั่งดูการแข่งขันในพื้นที่ปกติร่วมกับผู้ใหญ่ในสนามได้แล้วนั้น พวกเขาจะซึมซับกับบรรยากาศของการแข่งขันที่จริงจัง จนเป็นการเติบโตพร้อมกับ Intensity(ความเข้นข้น, ความรุนแรง)

  แต่ในแง่ความแข็งแกร่งนั้น เหล่าเด็ก ๆ ที่นั่งชมอยู่หลังตะแกรงก็ไม่เป็นสองรองใคร

  ก็ตามที่เห็นในรูปภาพ แม้เปลจะห้อยอยู่กับตะแกรงก็ตามแต่ตัวเปลมันก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรขนาดนั้น มือของเด็กที่จับอยู่นั้นก็เป็นสิ่งที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าหากเขาไม่จับเอาไว้ล่ะก็มีหวังต้องตกเปลแน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่เกาะตะแกรงแล้วส่งเสียงตะโกนร้องเพลงเชียร์อย่างไม่พ่ายแพ้ต่อพวกผู้ใหญ่นั้นก็มีไม่น้อยเลย 

  บางครั้งบางคราก็มีการร้องเพลงใหม่ ๆ ที่เหล่ากองเชียร์ในสนามไม่เคยได้ยินมาก่อน ในวันนั้นเด็กที่อยู่บนเปลนี้ก็ได้ร่ำร้องบทเพลงใหม่ได้อย่างชัดถ้อยชัดคำอีกด้วย เหตุการณ์ดังกล่าวนั้นได้สร้างความประทับใจให้กับผู้เขียนเป็นอย่างยิ่ง

  เมื่อวันก่อนที่สนาม Bombonera(สนามของสโมสร Boca Juniors) ก็ถูกเด็กคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังตะแกรงตะโกนให้หยุดเอาไว้ เด็กผู้ชายที่อายุน่าจะราว ๆ 12 ขวบนั้นเอ่ยปากถามผู้เขียนว่า "จำผมได้หรือเปล่า?" อีกด้วย พอถามกลับไปก็ได้คำตอบว่า "เมื่อก่อนคุณเคยถ่ายรูปผมตอนที่เกาะกับตะแกรงอยู่นะ" นั่นจึงทำให้นึกออกว่า เด็กที่ทักผู้เขียนในช่วงเวลานี้ก็คือเจ้าหนูที่นอนอยู่บนเปลในรูปถ่ายข้างต้นนี่เอง

  เขาไม่ต้องนอนเปลอีกต่อไปแล้ว สามารถมานั่งดูกับพ่อแม่ในพื้นที่ด้านหลังตะแกรงเหล็กได้ พ่อของเขาได้พูดกับผู้เขียนว่า "เมื่อไม่นานมานี้ยังต้องผูกเปลให้ลูกชมการแข่งขันเลย กลายเป็นอีกไม่นานสงสัยได้ลงไป avalancha ด้วยกันแล้วล่ะมั้ง" นั่นคือคำกล่าวของพ่อผู้เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ข่าวโดย Javier Garcia MARTINO
แปลโดย Chizuru de GARCIA